Perianaal Breuk
De spieren aan de overgang van de buikholte naar het bekken dienen om de buikinhoud in de buikholte te houden. Bij een perianaal breuk zijn deze spieren verzwakt en kunnen ze scheuren, waarbij de inhoud van de buikholte in het bekken kan treden.
Een perianaal breuk komt praktisch enkel voor bij reuen. Men denkt daarom dat er een hormonale oorsprong ligt aan de basis van het probleem.
Symptomen
Het eerste teken van een perianaal breuk is een moeilijke stoelgang. Door het intreden van de buikorganen (voornamelijk de darmen) in de bekkenholte zal de hond hard moeten persen om te kunnen defeceren, de doorgang in het bekken is immers vernauwd door de buikorganen.
Het persen verergert echter het probleem, want het duwt de buikinhoud juist naar achter, de bekkenholte in. In een later stadium kan dan ook een uitpuiling naast de anus optreden. Dit zijn de darmen die onder de huid langs de anus in de bekkenholte zitten. Een verergering van de moeilijkheden bij de stoelgang is onvermijdelijk en zo zit de hond in een vicieuze cirkel. Ook een verharding van de stoelgang treedt op, hetgeen het probleem nog verergert.
In erge gevallen kunnen andere buikorganen in de bekkenholte treden. Indien de urineblaas intreedt kan dit een obstructie teweeg brengen en zal de hond niet of moeilijk kunnen urineren. Dit kan zeer ernstige gevolgen hebben.
Diagnose
De dierenarts zal een rectaal onderzoek doen indien hij een perianaal breuk vermoedt. De diagnose is vrij makkelijk te stellen indien het al tot een uitpuiling naast de anus is gekomen. Indien hij het nodig acht zal de dierenarts een röntgenfoto nemen om vast te stellen of de blaas al in de bekkenholte is getreden.
Behandeling
De behandeling bestaat altijd uit het chirurgisch corrigeren van de breuk. Vaak wordt ook overgegaan tot castratie.
Prognose
De prognose is goed indien tijdig ingegrepen werd en er nog geen problemen waren opgetreden met de urinewegen. Een aantal dieren zal echter hervallen na de operatieve ingreep en opnieuw een perianaal breuk krijgen.